غزلمثنوی | می‌بوسمت تمام جهان مست می‌شود

 

ای لهجه‌ی غروب و غم‌انگیزّ سوسنا
این‌بار هم به‌نام تو:
اغفر ذنوبنا!

باغت انار باد! لبت خون چکیده آ
خون از لبت چکیده غزل آفریده آ

می‌خواهمت؛ چنان که غزل یار کهنه را
یک جنگجوی کهنه هوادار کهنه را

چون شادگان بهار و خراسان کلام را
چون واژگان خسته که حسن ختام را

از من قبول کن همه‌ی آن‌چه نیستم:
مرتیکه‌ای که پشت خودم می‌گریستم

مردی که دست می‌کشد از دور
– تب چرا
شعری به یار دادم و یاری حلبچه را

دستی به شوش دارم و دستی به شوشتر
چشمی که سیل می‌شود و داریوش، تر

گورالعظیمِ ماهی و خلخال و آسیه‌م
من نفت و نخل و نیشکرم؛ می‌شناسی‌ام

آیینه انتفاضه‌ی خنّاق می‌کنم
انگشت را عصاکش قنداق می‌کنم
این اشک‌ها برای تو کارون نمی‌شود
سیگار می‌کشی غزلی چاق می‌کنم:

«آنا‌ن‌که خاک را به نظر کیمیا کنند [1]
یارب مباد گوشه‌ی چشمی به ما کنند

ما خود به زیر لاشه‌ی خود گرده می‌شویم
شاید به نعش کولبران اکتفا کنند

گربه نماز کرد و سرِ حقّه باز کرد
با زخم‌های باز بگو تا حیا کنند

آه ای جنوبِ تفته‌ی آتش‌نشینِ نور
وی تربتی که اهل‌نظر توتیا کنند

مرگ‌ام!
قبول کن که تو بخشنده‌ای ولی
مگذار سایه‌ها کفنت را عبا کنند»