شعر عاشقانه معاصر | یک غزل تازه

…خون  انار است به دیوارها
فصل بهار است و غزلزارها

شاعرِ دیوانه ثمر می‌دهد
روسری‌ات مژده‌ی شر می‌دهد

بندرِ شاپور‌‌ترین  تخمِ جن!
زیرِ پر و بال غزل، مطمئن…

باش که گیسوی تو دریاتر است
موی تو شب‌نامه‌ی این بندر است

موج بگیران و غزل تازه کن
روسری‌ات را بده شیرازه کن:

قصه‌ی شب: پرده‌ی آخر: “سحر”
باز کجا رفته دلم بی‌خبر؟

باز کجا طفلکِ نادانِ من؟!
توی خیالات کسی…جان من؟

گیجم و سردردِ سوالم هنوز
“منتظرِ باد شمالم هنوز”[۱]

قصه‌ی شب را به بلندا نده !
وعده‌ی سرخرمن یلدا نده !

جانِ من و جانِ غزل، خل نشو!
این همه اسباب تغزل نشو!

شعر کجا؟ مویِ رهاتان کجا؟
قافیه‌ی سر به هوا ! هان؟ کجا؟

موی تو باد است و زمین‌گیر: من!
ورد سحر، ناله‌ی شبگیر: من !

 … یاغیِ ایلاتِ  لرستانمی
طرّه‌ی رم کرده به دستانمی

باید از این معرکه پروا کنی
پر به سقوط دگری وا کنی

موی تو بیرون زده از مثنوی
یک غزل تازه مهیا کنی

آه غزل‌گیس پریشانه‌زاد
نیمه‌ی نیماییِ افسانه‌زاد
بوی گل آورده نسیمانه باد
مادر من شاعر دیوانه زاد

مفتعلن مفتعلن قاطیات
شاعر دیوانه‌ی الواتیات
آه من العشق و حالاته [۲]
دشمن خونینه ولی خانه‌زاد

دشمن هم‌کاسه‌ی مسلول من
لاشه‌‌ی بو کرده‌ نرِ کول من
جیره‌کش بیژن مقتول من
دایه‌ی شهدخت ملوکانه‌زاد

کولیِ افتاده پی لولیان
رودکی پاپتی از مولیان
منتظرندی همه سلولیان
پلک که زد، پیله که پروانه زاد

پشت همین قافیه جان بسپرند
معتکف توبره در آخورند
بخت نر افتاده و یابو کُرند
حال که این زمزمه‌ دندانه‌زاد

می‌روم از پیرهن خونی‌ات
از غزل و لهجه‌ی کارونی‌ات
اَشهدُ اَن لاشه‌ی طاعونی‌ات
مُرد به غربت که غریبانه زاد

دستخوش ای دستِ کَرم در بغل
دستمریزاد نمک بر گسل
کینه شکوفیده و بارش: غزل
مزرعه‌ی مار تو ریحانه زاد